شِکَر (در فارسی افغانستان: شَکَر یا بوره ) ماده‌ای است خوراکی با فرمول شیمیایی C12-H22-O11 و به صورت عام به تمامی مواد شیرین گفته می‌شود. شکر شامل گلوکز، فروکتوز، گالاکتوز است که در بسیاری از گیاهان، میوه‌ها و لبنیات و … وجود دارد.
نزدیک به ۸۰٪ از شکر تولیدی در جهان از نیشکر و مابقی از چغندر قند به‌دست می‌آید. برزیل به‌تنهایی حدود نیمی از شکر دنیا را تولید می‌کند.
شکر یک ماده جامد و شیرین است.
ملین طبع و حلق و سینه و شش و پاک کننده رطوبت های آنها و سریع النفوذ و برای تقویت ارواح و کبد و حل کنندگی نفخ و امعاء و تولید خون هنجار و تقویت و استحکام اعصاب و استخوان ها و جلوگیری از پیری زودرس و رفع اخلاط سوداوی و عارضه های مربوط به آن و در تغذیه مریض سریع الاثر و مفید فایده بسیار است.
ه نظر اغلب حکمای طب سنتی، طبع شکر سفید نزدیک به اعتدال است اما حکیم عقیلی خراسانی طبع شکر را در دوم گرم و در اول خشك و طبع آب نيشكر تازه در دوم گرم و در اول تر و طبع شكر سرخ در آخر دوم گرم و در آخر اول خشك و طبیعت شکر سليمانی در آخر اول كرم و در اول تر ذکر کرده است. لازم به ذکر است هرچه شكر كهنه‌تر شود بهتر مى‌شود و بر خشکی آن افزوده می‌شود.
